Kategorie produktowe

Nieruchomości
Wyprzedaże

Kategorie produktowe

Amulety i symbole
Antyki azjatyckie
Biżuteria
Druki i fotografie
Folklor
Relikty historii
Meble i akcesoria
Militaria
Nieruchomości
Religie
Stroje i akcesoria
Sztuka użytkowa
Sztuki piękne
Technika
Usługi
Varia - różności
Wyprzedaże
Koszt przesyłki
Promocja!

Jan Stanisławski , Pejzaż XXw

Opis

Jan Stanisławski. Obraz olejny na desce w drewnianych ramach. Wymiary z ramą 31,5 x 21,5 , bez ramy 24 x 14  cm

40,000.00

Dostępność: 1 sztuka
Wysyłka w:   72 godzin

Życiorys

Był synem prawnika-poety Antoniego Roberta Stanisławskiego (1817-1883), wykładowcy na uniwersytecie w Charkowie i na uniwersytecie w Kazaniu.

Kształcił się w gimnazjum w Kazaniu. Ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim zwieńczone srebrnym medalem. Początkowo planował zostać profesorem matematyki, wyjeżdżając w tym celu do Petersburskiego Instytutu Technologicznego. Po kilku miesiącach zmienił jednak plany i, porzucając studia matematyczne, wrócił do Warszawy.[2]

Malarstwa uczył się u Wojciecha Gersona w Warszawie, następnie studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie oraz w Paryżu pod kierunkiem Emila Carolus-Durana[1]. Odbywał liczne podróże: odwiedził WłochyHiszpanięSzwajcarię, Prusy, Austrię i rejony Naddnieprzańskiej Ukrainy. Od 1897 był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie wprowadził obowiązkowe wyjazdy studentów w plener, co przetrwało do dziś.

Jego wczesne prace były wystawiane w Paryżu na inauguracyjnej wystawie Salon du Champ-de-Mars oraz na wystawie organizowanej przez Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 90. XIX wieku intensywnie podróżował, co owocowało licznymi rysunkami z BerlinaDreznaPragi, Krakowa i różnych miejsc na dawnych rubieżach Rzeczypospolitej. Razem z Julianem Fałatem wykonał tła pejzażowe w panoramie Przejście Napoleona przez Berezynę.

Był wykładowcą Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, a także animatorem i jednym z założycieli powstałego w 1897 roku krakowskiego Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”.

Od 1898 należał do stowarzyszenia artystów Wiedeńska Secesja. Jego prace pojawiły się na jej wystawach w latach 1901, 1902 i 1905.

Charakterystyczną cechą postaci Jana Stanisławskiego była znaczna tusza, z czym wiązało się wiele anegdot dotyczących tego artysty. Opowiadano np., że pewnego razu, gdy malarz podczas pobytu w Zakopanem wybierał się do Kuźnic, przewożący go małą furką góral miał powiedzieć: Czy ja was, panie, aby na jeden raz całego zabiorę?. Z figurą Stanisławskiego dziwnie kontrastowały niewielkie rozmiarami obrazy, które malował. Sprzeczność tę tak oto wyjaśnił sam Tadeusz Boy-ŻeleńskiPodobno tusza jego była przyczyną ich maleńkości: przy większym obrazie zanadto go męczył konieczny ruch ciągłego zbliżania się i oddalania[3].

Ożenił się w wieku 39 lat, zmarł w pełni sił twórczych siedem lat później[4]. W listopadzie w roku jego śmierci w Pałacu Sztuki otwarto dwie wystawy, jedną prezentującą 154 obrazy olejne, a także rysunki i pastele, oraz drugą, zawierającą dzieła jego wybitnych uczniów.

Zmarł w dniu, gdy założony przez niego związek artystów „Sztuka” organizował wystawę z okazji 10-lecia istnienia. Został pochowany z honorami na Cmentarzu Rakowickim, w kwaterze XVI[5].

Na krótko przed śmiercią w 1909 wdowa po artyście przekazała Muzeum Narodowemu w Krakowie jego 100 najbardziej wartościowych obrazów oraz szkicownik.

Wykształcił ponad 60 uczniów. Byli wśród nich m.in.: Stanisław Kamocki (1875-1944), Stanisław Czajkowski (1878-1954), Józef Czajkowski (1872-1947), Stefan Filipkiewicz (1879-1944), Henryk Szczygliński (1891-1944), Jan Bukowski (1873- 1943), Alfons Karpiński (1875-1961), Ludwik Konarzewski (1885-1954), Tadeusz Makowski (1882-1932).

Charakterystyka twórczości

Stanisławski malował wyłącznie pejzaże niewielkiego formatu. Charakterystyczne w jego twórczości jest traktowanie przedmiotu obrazu jako czegoś otwartego, a samego dzieła – jako fragmentu większej całości. Często zostawała ona podporządkowywana jednemu motywowi. Na swoich obrazach nie umieszczał postaci ludzi czy zwierząt. Skupiał się na roślinach, obłokach, pogodzie. Zwracał uwagę na szczegóły. Dla dojrzałej fazy twórczości charakterystyczna jest syntetyzacja form. Posługiwał się szeroką plamą barwną, studiował zmiany światła i koloru o różnych porach dnia i roku, dążył do uchwycenia rytmu i nastroju przyrody.

Poleć znajomemu
Promocja!

ostatnio oglądane

ostatnio dodane

oferty specjalne

TRANSLATE